Early Triassic terrestrial tetrapod fauna: a review

The Permian-Triassic mass extinction (PTME, ca. 252 Mya) was one of the most severe biotic crises of the Phanerozoic, eliminating >90% of marine and terrestrial species. This was followed by a long period of recovery in the Early and Middle Triassic which revolutionised the structure of both marine and terrestrial ecosystems, triggering the new ecosystem structure of the Mesozoic and Cenozoic. Entire new clades emerged after the mass extinction, including decapods and marine reptiles in the oceans and new tetrapods on land. In both marine and terrestrial ecosystems, the recovery is interpreted as stepwise and slow, from a combination of continuing environmental perturbations and complex multilevel interaction between species in the new environments as ecosystems reconstructed themselves. Here, we present a review of Early Triassic terrestrial tetrapod faunas, geological formations and outcrops around the world, and provide a semi-quantitative analysis of a data set of Early Triassic terrestrial tetrapods. We identify a marked regionalisation of Early Triassic terrestrial tetrapods, with faunas varying in both taxonomic composition and relative abundance according to palaeolatitudinal belt. We reject the alleged uniformity of faunas around Pangaea suggested in the literature as a result of the hot-house climate. In addition, we can restrict the “tetrapod gap” of terrestrial life in the Early Triassic to palaeolatitudes between 15°N and about 31°S, in contrast to the earlier suggestion of total absence of tetrapod taxa between 30°N and 40°S. There was fairly strong provincialism following the PTME, according to cluster analysis of a taxon presence matrix, entirely consistent with Early Triassic palaeobiogeography. Unexpectedly, the overall pattern for Early Triassic terrestrial tetrapod faunas largely reflects that of the Late Permian, suggesting that the recovery faunas in the Early Triassic retained some kind of imprint of tetrapod distributions according to palaeogeography and palaeoclimate, despite the near-total extinction of life through the PTME.

مجموعه تتراپای زمینی سه تایی اولیه: مروری

انقراض جرمی پرمیان - تریاسه (PTME، ca. (مه ۲۵۲)یکی از شدیدترین بحران‌های زیستی در Phanerozoic بود که ۹۰ درصد گونه‌های دریایی و خاکی را از بین برد. پس از آن دوره طولانی بازیابی در تریاسه اولیه و میانی اتفاق افتاد که ساختار اکو سیستم‌های خشکی و دریایی را متحول کرد و ساختار جدید اکو سیستم‌های مزوزوئیک و سنوزوئیک را به وجود آورد. تمام کلادهای جدید بعد از انقراض جمعی پدیدار شدند، از جمله ده‌پایان و خزندگان دریایی در اقیانوس‌ها و چهار پایان جدید در خشکی. در هر دو اکوسیستم خشکی و دریایی، بازیابی به صورت مرحله‌ای و آهسته از ترکیب اختلالات زیست‌محیطی مداوم و تعامل پیچیده چند سطحی بین گونه‌ها در محیط‌های جدید به عنوان اکو سیستم‌های بازسازی‌شده تفسیر می‌شود. در اینجا، ما مروری بر چهارپایان زمینی اولیه تریاسه، اشکال زمین‌شناسی و رخنمون‌های زمین را در سراسر جهان ارایه می‌دهیم و یک تجزیه و تحلیل نیمه کمی از مجموعه داده‌های چهارپایان زمینی اولیه تریاسه ارایه می‌دهیم. ما یک ناحیه بندی مشخص از چهارپایان زمینی اولیه تریاسه را با گونه‌هایی که هم از نظر ترکیب تاکسونومیک و هم از نظر فراوانی نسبی با توجه به کمربند دیرینه ارتفاعی متفاوت هستند، مشخص می‌کنیم. ما ادعا می‌کنیم که در نتیجه آب و هوای گرم خانه، یکنواختی و یکدستی تک‌یاخته‌ها در اطراف پانگه‌آ در ادبیات این کشور رد شده‌است. علاوه بر این، ما می‌توانیم "شکاف تتراپاد" زندگی خاکی در اوایل تریاس را به دیرینه گرایی بین ۱۵ تا حدود ۳۱ درجه سانتی گراد محدود کنیم، در مقابل پیشنهاد قبلی از عدم حضور کامل تتراپاد بین ۳۰ تا ۴۰ درجه سانتی گراد. با توجه به تحلیل خوشه‌ای ماتریس حضور تاکسون‌ها که کاملا مطابق با دیرینه زیست نگاری اولیه تریاسه بود، قدرت استانی گرایی نسبتا بالایی وجود داشت. برخلاف انتظار، الگوی کلی برای چهار پای خشکی اولیه تریاسه تا حد زیادی نشان‌دهنده اواخر پرمیان است، و نشان می‌دهد که گونه‌های بازیابی شده در تریاسه اولیه، علی‌رغم انقراض کامل زندگی از طریق PTME، برخی از انواع توزیع تتراپاد را حفظ کرده‌اند.

ترجمه شده با