The neurobiology of depression in later-life: Clinical, neuropsychological, neuroimaging and pathophysiological features

As the population ages, the economic and societal impacts of neurodegenerative and neuropsychiatric disorders are expected to rise sharply. Like dementia, late-life depressive disorders are common and are linked to increased disability, high healthcare utilisation, cognitive decline and premature mortality. Considerable heterogeneity in the clinical presentation of major depression across the life cycle may reflect unique pathophysiological pathways to illness; differentiating those with earlier onset who have grown older (early-onset depression), from those with illness onset after the age of 50 or 60 years (late-onset depression). The last two decades have witnessed significant advances in our understanding of the neurobiology of early- and late-onset depression, and has shown that disturbances of fronto-subcortical functioning are implicated. New biomedical models extend well beyond perturbations of traditional monoamine systems to include altered neurotrophins, endocrinologic and immunologic system dysfunction, inflammatory processes and gene expression alterations. This more recent research has highlighted that a range of illness-specific, neurodegenerative and vascular factors appear to contribute to the various phenotypic presentations. This review highlights the major features of late-life depression, with specific reference to its associated aetiological, clinical, cognitive, neuroimaging, neuropathological, inflammatory and genetic correlates. Data examining the efficacy of pharmacological, non-pharmacological and novel treatments for depression are discussed. Ultimately, future research must aim to evaluate whether basic biomedical knowledge can be successfully translated into enhanced health outcomes via the implementation of early intervention paradigms.Highlights► Late-life depression is associated with cerebrovascular disease. ► The neurobiological profile is of fronto-subcortical dysfunction. ► Unique pathophysiologies likely underpin early-onset versus late-onset presentations. ► Early intervention must address risk factors for depression and cognitive decline.

نشانه‌های افسردگی در زندگی بعدی: ویژگی‌های بالینی، عصب روان‌شناختی، عصبی و پاتوفیزیولوژیک

با افزایش سن، انتظار می‌رود که اثرات اقتصادی و اجتماعی اختلالات عصبی و عصبی به شدت افزایش یابد. همانند جنون، اختلالات افسردگی پس از زندگی معمول هستند و با افزایش ناتوانی، استفاده از مراقبت‌های بهداشتی بالا، کاهش شناختی و مرگ و میر زودرس مرتبط هستند. ناهمگونی قابل‌توجه در تظاهرات بالینی افسردگی اساسی در طول چرخه زندگی ممکن است نشان‌دهنده مسیرهای پاتوفیزیولوژیک منحصر به فرد برای بیماری باشد؛ تمایزی که افراد با شروع زودرس بعد از سن ۵۰ یا ۶۰ سال (افسردگی پس از شروع). دو دهه اخیر شاهد پیشرفت‌های چشمگیری در درک ما از نشانه‌های افسردگی زودرس و دیررس بوده‌اند و نشان داده‌اند که اختلالات عملکرد fronto - ساب کورتیکال در آن‌ها دخیل هستند. مدل‌های زیست پزشکی جدید به خوبی فراتر از اختلالات سیستم‌های monoamine سنتی گسترش می‌یابند که شامل تغییر neurotrophins، endocrinologic و اختلال سیستم ایمنی، فرایندهای التهابی و تغییرات بیان ژن می‌شوند. این تحقیقات جدید نشان داده‌اند که طیف وسیعی از فاکتورهای بیماری - خاص، نورودژنراتیو و عروقی در تظاهرات مختلف فنوتیپی نقش دارند. این بازبینی ویژگی‌های عمده افسردگی پس از زندگی را نشان می‌دهد، با ارجاع خاص به ویژگی‌های مرتبط با آن، ویژگی‌های بالینی، شناختی، تصویربرداری عصبی، neuropathological، التهاب و ژنتیکی. اطلاعات مربوط به اثربخشی درمان‌های دارویی، غیر دارویی و جدید برای افسردگی مورد بحث قرار می‌گیرند. در نهایت، تحقیقات آتی باید در نظر داشته باشند که آیا دانش پایه زیست پزشکی را می توان با موفقیت از طریق اجرای مداخلات زودهنگام به طور موفقیت‌آمیز ترجمه کرد. پروفایل neurobiological اختلال fronto - ساب کورتیکال است. pathophysiologies منحصر به فرد به احتمال زیاد از شروع زود هنگام و در مقابل تظاهرات دیررس حمایت می‌کنند. مداخله زودهنگام باید به عوامل خطر برای افسردگی و کاهش شناختی رسیدگی کند.

ترجمه شده با