Beyond adiponectin and leptin: adipose tissue-derived mediators of inter-organ communication

The breakthrough discoveries of leptin and adiponectin more than two decades ago led to a widespread recognition of adipose tissue as an endocrine organ. Many more adipose tissue-secreted signaling mediators (adipokines) have been identified since then, and much has been learned about how adipose tissue communicates with other organs of the body to maintain systemic homeostasis. Beyond proteins, additional factors, such as lipids, metabolites, noncoding RNAs, and extracellular vesicles (EVs), released by adipose tissue participate in this process. Here, we review the diverse signaling mediators and mechanisms adipose tissue utilizes to relay information to other organs. We discuss recently identified adipokines (proteins, lipids, and metabolites) and briefly outline the contributions of noncoding RNAs and EVs to the ever-increasing complexities of adipose tissue inter-organ communication. We conclude by reflecting on central aspects of adipokine biology, namely, the contribution of distinct adipose tissue depots and cell types to adipokine secretion, the phenomenon of adipokine resistance, and the capacity of adipose tissue to act both as a source and sink of signaling mediators.

فراتر از آدیپونکتین و لپتین: واسطه‌های مشتق از بافت چربی در ارتباط بین اعضا

کشف موفق لپتین و آدیپونکتین بیش از دو دهه پیش منجر به شناسایی گسترده بافت چربی به عنوان یک اندام اندوکرینی شد. بسیاری از واسطه‌های سیگنال دهی ترشح‌شده توسط بافت چربی (آدیپوکین ها)از آن زمان شناسایی شده‌اند، و چیزهای زیادی در مورد این که چگونه بافت چربی با دیگر اعضای بدن ارتباط برقرار می‌کند تا هومئوستاز سیستمیک را حفظ کند، یاد گرفته شده‌است. فراتر از پروتئین‌ها، عوامل اضافی مانند لیپیدها، متابولیت‌ها، RNA های غیر کد کننده و وزیکول‌های خارج سلولی (EVs)، توسط بافت چربی که در این فرآیند شرکت می‌کند، آزاد می‌شوند. در اینجا، ما واسطه‌های سیگنال دهی متنوع و مکانیسم‌های بافت چربی را بررسی می‌کنیم تا اطلاعات را به ارگان‌های دیگر منتقل کنیم. ما اخیرا آدیپوکین های شناسایی‌شده (پروتئین‌ها، لیپیدها و متابولیت‌ها)را مورد بحث قرار می‌دهیم و به طور خلاصه نقش RNA های غیر کد کننده و EVs را در پیچیدگی‌های رو به افزایش بافت چربی در ارتباطات بین اعضا بیان می‌کنیم. ما با تامل بر جنبه‌های مرکزی زیست‌شناسی آدیپوکین، یعنی، مشارکت انبارهای مجزا بافت چربی و انواع سلول‌ها در ترشح آدیپوکین، پدیده مقاومت آدیپوکین، و ظرفیت بافت چربی برای عمل به عنوان منبع و مقصد واسطه‌های سیگنال دهی، نتیجه‌گیری می‌کنیم.

ترجمه شده با